( سلام بیایم با این داستان یه ذره به خودمون بیایم اول هم با خودم هستم...)
یک روز تعطیل سوار اتوبوس شدم.تقریبا یک
سوم اتوبوس پر شده بود.بیشتر مردم آرام نشسته بودند و یا سرشان به چیزی
گرم بود و در مجموع فضایی سرشار از آرامش و سکوتی دلپذیر برقرار بود.
تا
اینکه مرد میانسالی،با بچه هایش سوار شدند و بلا فاصله فضای اتوبوس تغییر
کرد.بچه ها داد و بیداد راه انداخته بودند و مدام به طرف همدیگر چیز پرتاب
می کردند.
یکی از بچه ها با صدای بلند گریه می کرد و یکی دیگر روزنامه را از دست این و آن می کشید و خلاصه اعصاب همه مان توی اتوبوس خرد شده بود.اما پدر بچه ها که دقیقا در صندلی جلویی من نشسته بود.اصلا به روی خودش نمی آورد و غرق در افکار خودش بود.
بالاخره صبرم لبریز شد و زبان به اعتراض باز کردم که:
«آقای محترم!بچه هاتون واقعا دارن همه رو آزار می دن.شما نمی خواید جلوشون رو بگیرید؟»
مرد که انگار تازه متوجه شده بود چه اتفاقی دارد می افتد،کمی خودش را روی صندلی جا به جا کرد و گفت:
«بله،حق
با شماست. واقعا متاسفم. راستش ما داریم از بیمارستانی برمی گردیم که
همسرم،مادر همین بچه ها نیم ساعت پیش اونجا مرد. من واقعا گیجم و نمی دونم
باید به این بچه ها چی بگم.نمی دونم که خودم باید چیکار کنم و ... »
و بغضش ترکید و اشکش سرازیر شد.
اگر چه تا همین چند لحظه پیش ناراحت بودم که این مرد چطور می تواند تا این اندازه بی
ملاحظه باشد. اما ناگهان با تغییر نگرشم همه چیز عوض شد و من از صمیم قلب
می خواستم که هر کمکی از دستم ساخته است،انجام بدهم و دلسوزانه به آن مرد
گفتم:
«واقعا منو ببخشید.نمی دونستم. آیا کمکی از دست من ساخته است؟و...
حقیقت این است که
به محض تغییر برداشت همه چیز ناگهان عوض می شود.کلید یا راه حل هر مسئله
ای این است که به شیشه های عینکی که به چشم داریم بنگریم؛ شاید هزارگاه
لازم باشد که رنگ آنها را عوض کنیم و در واقع برداشت یا نقش خودمان را
تغییر بدهیم تا بتوانیم هر وضعیتیرا از دیدگاه تازه ای ببینیم و تفسیر
کنیم.آنچه اهمییت دارد خود واقعه نیست بلکه تعبیر و تفسیر ما از آن واقعه
است.
آنچه در مغزتان می گذرد
جهانتان را می آفریند.
![52138832106998352689[1].jpg](http://upload7.ir/images/03093100578270900816.jpg)
